Beperken autovrije zones mensen met een beperking?
Amerikaanse stedenplanners en pleitbezorgers zien dat toegankelijkheid wordt gebruikt als een politiek speelbal in de VS. In dit artikel komen Amerikaanse deskundigen aan het woord over de uitdagingen en oplossingen rond mobiliteit voor mensen met een beperking. Onderstaande tekst is een AI-vertaling en samenvatting van een artikel geschreven door Julia Métraux gepubliceerd op het journalistieke platform Mother Jones. Het oorspronkelijke artikel lees je hier.
Dani Izzie, een rolstoelgebruiker met quadriplegie, ervoer tijdens een bezoek aan Miami in 2022 hoe ontoegankelijkheid haar mobiliteit kan beperken. Ze stuitte op een straat zonder verlaagde stoep en kon daardoor niet veilig de bushalte bereiken. Een toegankelijke taxi was niet beschikbaar, en paratransit vereiste voorafgaande planning. Uiteindelijk moest de politie ingrijpen om haar te helpen. Dit incident benadrukt de impact van kleine nalatigheden op de autonomie van mensen met een beperking.
Ondanks dat Miami als een van de meest beloopbare steden in de VS wordt beoordeeld door Redfin’s Walk Score, houdt de methode geen rekening met toegankelijkheid. Dit weerspiegelt een bredere uitdaging: steden in de VS zijn vaak ontworpen zonder rekening te houden met mensen met een beperking, wat hen onevenredig beïnvloedt. Zo sterven rolstoelgebruikers volgens een studie uit 2015 vaker bij verkeersongevallen dan de algemene verkeersdeelnemers (36%).
Autovrije zones en toegankelijkheid
Sinds de jaren 1990 werken steden aan het verminderen van autogebruik vanwege milieuschade en verkeersdoden. Steden als Los Angeles en Jersey City hebben autovrije zones geïntroduceerd, maar deze stuiten op tegenstand. Tegenstanders noemen dergelijke initiatieven ‘uitsluitend’ en wijzen erop dat sommige mensen met een beperking auto’s nodig hebben om zich te verplaatsen.
Anna Zivarts, directeur van de Disability Mobility Initiative, benadrukt dat veel mensen met een beperking minder vaak autorijden en vaker te voet, met een rolstoel of met het openbaar vervoer reizen. Ze wijst erop dat autovrije steden vaak onveiliger zijn voor mensen met een beperking door het ontbreken van goede infrastructuur, zoals veilige trottoirs. Zivarts strijdt voor toegankelijkheid en mobiliteit, niet alleen door autovrije zones, maar ook door te pleiten voor verbeteringen aan trottoirs. In Seattle hielp ze mee om 83 miljoen dollar veilig te stellen voor het verbeteren van trottoirs, een maatregel die brede steun kreeg.
Toegankelijkheid in mobiliteitsplanning
Maddy Ruvolo, een transportplanner in San Francisco, erkent dat sommige mensen met een beperking afhankelijk zijn van auto’s. Ze waarschuwt echter dat toegankelijkheid vaak wordt gebruikt als politiek argument, zonder daadwerkelijk oplossingen te bieden. Zo leidde een debat in Vancouver over een fietspad tot de gedeeltelijke verwijdering ervan, ondanks steun van sommige mensen met een beperking. Ruvolo benadrukt dat echte verbeteringen voortkomen uit het betrekken van mensen met een beperking bij de planning.
Onderzoek toont aan dat meer wandelbare gemeenschappen niet alleen gunstig zijn voor mensen met een beperking, maar ook hun gebruik van het openbaar vervoer bevorderen. Een studie in Zuid-Californië liet zien dat een bescheiden verbetering in wandelbaarheid leidde tot 33% vaker gebruik van openbaar vervoer door mensen met een beperking.
Steden en sociale gelijkheid
Toegankelijkheid is ook een kwestie van sociale gelijkheid. Mensen met een beperking hebben vaker een lager inkomen en zijn twee keer zo vaak afhankelijk van openbaar vervoer. Programma’s zoals gratis bus- en metroritten voor mensen met een laag inkomen en beperkingen, zoals in San Francisco en Parijs, helpen hen zich beter te verplaatsen tegen lagere kosten.
Hoewel het aanpassen van infrastructuur, zoals trottoirs en shuttles, kostbaar kan zijn, kunnen congestieheffingen helpen om dergelijke projecten te financieren. In Londen, waar een dergelijke heffing sinds 2003 bestaat, genereert men jaarlijks miljoenen voor verbeteringen in openbaar vervoer. New York overweegt vergelijkbare maatregelen, zoals het koppelen van congestieheffingen aan toegankelijkheidsprojecten. De maatregel zorgt echter wel voor politieke tegenstand.
Balans tussen wandelbaarheid en toegankelijkheid
In sommige gevallen botsen wandelbaarheid en toegankelijkheid, zoals bij historische steegjes in Charleston, South Carolina, die moeilijk begaanbaar zijn voor mensen met een rollator. Toch zijn er vaak oplossingen te vinden. In San Francisco bijvoorbeeld worden gratis shuttles ingezet om autovrije gebieden te verbinden.
Ruvolo pleit voor het systematisch betrekken van mensen met een beperking bij mobiliteitsplanning. Haar team in San Francisco werkt nauw samen met gehandicaptenorganisaties en heeft bijvoorbeeld feedback gebruikt om elektrische scooters toegankelijker te maken door modellen te kiezen met rugleuningen en grotere wielen.
Inclusieve samenleving
Het verbeteren van toegankelijkheid en mobiliteit is cruciaal voor een inclusieve samenleving. Of het nu gaat om beter openbaar vervoer, veilige trottoirs of autovrije zones, het is essentieel dat de stem van mensen met een beperking wordt gehoord en hun behoeften worden geïntegreerd in stadsplanning. Toegankelijkheid is niet alleen een recht, maar verbetert ook de kwaliteit van leven voor iedereen.
